CZEŚĆ I. Elfowie

Tym artykułem chciałbym rozpocząć cykl traktujący, jak sam tytuł wskazuje, o rasach w książkach Mistrza J.R.R. Tolkiena. Pragną jednak w tym miejscu nadmienić, iż ten cykl będzie przeznaczony raczej dla maniaków niż dla zwykłych szarych ludzi, którzy czytali książki Profesora, ale nie interesują się jego twórczością tak chorobliwie.

Elfowie, którzy we Władcy Pierścieni stanowili w gruncie rzeczy jeden tylko lud, tak naprawdę podzieleni byli na wiele „szczepów” i „plemion”. Wszyscy Elfowie to inaczej Dzieci Iluvatara (tłumaczenie słów Hini Iluvataro), Pierworodni, Dzieci, Dzieci Ziemi, Dzieci Świata.

Występowanie na końcu zdania znaku # lub * oznacza, że był to cytat- #-z Silmarillionu; *-z Aiglosa.

Wszystko zaczęło się bardzo dawno temu, gdy czas znany ludziom jeszcze nie istniał. Na początku był odwieczny Eru(Iluvatar). On to stworzył ze swojej myśli Ainurów, Istoty Święte. Zaczęły one uwielbiać Eru śpiewając mu. Ich śpiew był twórczy- powoli ze śpiewów Ainurów, Wielkiej Muzyki, zaczął kształtować się Świat. I wtedy Jedyny, ujawniając Ainurom rąbek swoich myśli, przedstawił im swój zamiar- pragnął stworzyć swoje Dzieci. W swych myślach zobaczyli, że śpiewając mu tworzą tak naprawdę siedzibę dla Dzieci Iluvatara, chociaż wcale nie mieli tego w zamiarze. Uradowani przystąpili do właściwego kształtowania Ziemi, czyli Ardy, by przygotować ją na przyjście Dzieci Eru. Nie wiedzieli kiedy i gdzie nastąpi ich przebudzenie, toteż szybko zaczęli kształtować morza, oceany, ziemie, góry i inne tego typu pierdoły. Iluvatar powiedział:„ Zaprawdę miłuję Ziemię, która ma być mieszkaniem Quendich i Atanich [Elfów i Ludzi], Najpiękniejsi ze wszystkich ziemskich istot będą Quendi; oni też wymyślą i urzeczywistnią więcej piękna niż inne moje Dzieci; oni też zaznają największego szczęścia na świecie.” #1

Elfowie zbudzili się ze snu, w którym spoczywali z woli Eru, nad jeziorem Kuivinien, Wodą Przebudzenia. Jakiś czas stali w ciszy. Później podnieśli głowy i pierwsze co zobaczyli na świecie były gwiazdy. Odtąd zawsze je kochali i ich serca były zawsze zwrócone ku niebu. Lądy na Ardzie przesuwały się w ciągu wieków, lecz Elfowie mówią, że jezioro Kuivinien znajdowało się we Wschodniej części Śródziemia, na jego północnym pograniczu. W tym jednak czasie, o którym piszę, nazwali sami siebie Quendi, „mówiący głosami”, bo nie spotkali jeszcze żadnego stworzenia które umiałoby mówić i śpiewać.„ Początkowo Pierworodni byli silniejsi i potężniejsi niż w późniejszych epokach, lecz nie piękniejsi; wprawdzie uroda Quendich przekraczała wszelkie piękno, jakie Iluvatar powołał do bytu, lecz czas jej nie zniszczył; życie na Zachodzie, troski i doświadczenia jeszcze ją wzbogaciły.”#2Orome, jeden z Valarów [później tak nazywano Ainurów] nadał im imię w ich własnym języku- Eldarowie, czyli Gwiezdny Lud; później nazywano tak tylko tych Elfów, którzy podążyli na Zachód. Niektórzy Pierworodni widząc postać Oromego, Valara, uciekali w przestrachu- na własna zgubę. Według świadectw mędrców z Eressei, wszyscy Quendi, którzy którzy przed zburzeniem Utumno wpadli w ręce Melkora, trzymani byli w więzieniu i sztuką powolnego okrucieństwa zostali upodleni i zniewoleni. Tak powstało odrażające plemię orków.

Długo by opisywać późniejsze ważne wydarzenia w historii ludu Elfów jak ślub Thingola i Meliany, licznych wojnach z Melkorem, powstaniu Silmarilów w wielkich wydarzeniach które nastąpiły później. Skupię się na podziałach wśród Elfów. Napiszę o tym w podpunktach.

* część Elfów nie chciała pójść na Zachód i wolało światło gwiazd i otwarte przestrzenie Śródziemia. Tych nazwano Avari, co znaczy Niechętni.
*Elfowie wędrujący do Valinoru podzielone były na trzy hufce
* Ingwego- Vanyarowie, Elfy Piękne- lud ten nigdy nie powrócił do Śródziemia ani nawet nie spojrzał w tamtą stronę. Mało który spośród śmiertelników miał okazję zetknąć się z Vanyarami.
* Finwego- Noldorowie, Elfy Głębokie- nazwani tak ze względu na swą wielką mądrość. Za Dawnych Dni Noldorowie wiele zrobili (zarówno w walce z Nieprzyjacielem jak i pracując) w krajach północy. Do tego rodu należeli m.in. Galadriela i Elrond (acz Galadriela stała dużo wyżej w hierarchii)
* Elwe Singollo (Thingol) i Olwëgo- Teleri, Lindarowie, Elfy Morskie (Falmari)- najliczniejszy hufiec, zostali tak nazwani dlatego, że ociągali się z podróżą do Amanu i nie byli do końca zdecydowani, czy chcą wejść w światłość nieznanego im Valinoru. Kochali wodę i gdy już tam dotarli założyli miasto nad samym morzem i tam zamieszkali. Dlatego właśnie w Amanie nazwano ich Falmarimi.
* Niektórzy z nich jednak, którzy nie poszli do Nieśmiertelnych Krain, odmówili przekroczenia Gór Mglistych i osiadła w Ossiriandzie, gdzie utworzyli Nandorów, Elfy Zielone.
* Natomiast Elfy Leśne lub Puszczańskie to te spośród Nandorów, które osiadły w dolinie Anduiny oraz w Wielkim Zielonym Lesie (Mroczna Puszcza). Przedstawicielem tego rodu był Legolas.

Te trzy szczepy Eldarów, które dotarły do Amanu gdy jeszcze w nim świeciły Dwa Drzewa, nazywamy Kalaquendi, Elfami Światła. Ci spośród Eldarów, którzy zabłądzili po drodze i nigdy nie dotarli do Amanu nazywamy Umanyarami. Zarówno Umanyarów jak i Avarich nazywamy Moriquendi, Elfy Ciemności, bo nigdy nie zobaczyli światła Drzew, które świeciły dużo wcześniej przed Słońcem i Księżycem. Sindarami, Elfami Półmroku lub Elfami Szarymi nazwano te spośród Telerich, których powracający Noldorowie zastali w Beleriandzie (z wyjątkiem Elfów Zielonych z Ossiriandu). Ich przywódcą był Elwe. Sindarowie samych siebie nazywali Edhele.

Przejdźmy do wyglądu zewnętrznego Elfów.

„Śmiertelnikom Elfowie wydawali się istotami w nieokreślonym wieku. Na ogół byli wysocy, wyżsi lub równi Ludziom, smukli, szlachetnej postawy i pełni wdzięku. Galadriela byłą najwyższą z kobiet Eldarów, o których mówią pieśni i miała być wzrostu elfiego mężczyzny. Mierzyła 6 stóp i 4 cale, co daje 193 cm wzrostu. Średnia wzrostu elfich mężczyzn równałaby się zatem 1,90 cm, natomiast wzrost elfich kobiet był nieznacznie mniejszy. Obie płcie w obdarzone były promieniującą jasnością cerą (...) oraz przeszywającym spojrzeniem najczęściej szarych a czasem błękitnych (Olwë ) lub ciemnych (Míriel ), błyszczących niby gwiazdy oczu.” *1

Wszyscy Elfowie mieli piękne włosy, które darzyli głęboką miłością [może to złe słowo; głębokim przywiązaniem]. Kobiety lubiły układać je w wymyślne formy i wplatać między nie klejnoty. Modne były cienkie siateczki z drogimi kamieniami, nakładane na włosy. Większość Lindarów (Telerich ) lub Noldorów miała włosy ciemne lub czarne. U początku dni tylko jeden szczep Elfów, Vanyarowie, charakteryzowali się złocistą barwą włosów. Zdarzały się wyjątki, jak: [fragment na podst. Aiglosa]*2
Elwe (Thingol) z Lindarów, Celeborn i Círdan- włosy długie, gęste i srebrne.
Olwë- włosy białe.
Míriel, matka Feanora- włosy srebrne.
„Wyjściowo mamy zatem cztery barwy włosów: złocistą u Vanyarów, czarną u Noldorów, czarną, srebrną i białą u Lindarów.”*3 Jednak w miarę upływu czasu u Noldorów pojawiły się barwy złocista ruda. Ciekawostką jest, że „ojciec Nerdaneli, Urundil (Mahtan) z Noldorów ukochał miedź i zawsze nosił miedzianą opaskę na głowie. Jego włosy nie były ciemne, ale brązowe, z miedzianymi, jasnymi pasemkami.”*4

Chciałbym zaznaczyć, że do napisania akapitów poniżej korzystałem z eseju p. A. Adamczyk zamieszczonego w Aiglosie na str.41[szczegóły na końcu tego artykułu].

Cechą szczególną u wszystkich Elfów ( a także ludzi, którzy mają domieszkę elfickiej krwi) był zupełny brak zarostu, który pojawiał się dopiero w III fazie życia. W Śródziemiu tylko Círdan miał bujną brodę.

Cechą odróżniającą Elfów od Ludzi był również głos, głębszy, bardziej melodyjny i bogaty w odcienie. Takiego głosu nie mógł z siebie wydobyć żaden śmiertelnik. Elfowi mieli również bardziej wyostrzone zmysły niż Ludzie (szczególnie wzrok i słuch). Przypomnijmy sobie doskonały wzrok Legolasa, gdy razem z Gimlim i Aragornem ścigali Uruków. Legi widział dokładnie na wiele, wiele staj. Gdy elf nie chciał, by go zauważono, przemykał tak cicho, że nie mogło go usłyszeć ani dostrzec żadne stworzenie.
Niepotwierdzonym jest natomiast „liściokształtny ” spiczasty kształt uszu Elfa. Żadne źródła pozostawione przez Tolkiena na to nie wskazują. Wyobrażenie to powstało zapewne z wcześniejszych europejskich baśni.

„Ubiór Elfów to zazwyczaj: dla kobiet- bogato zdobione haftami lub drogimi kamieniami suknie, dla mężczyzn- długie koszule, tuniki, spodnie i lekkie buty w rodzaju sandałów. Obie płcie chętnie nosiły długie płaszcze, ułatwiające ukrywanie się w lasach. Kolory, które upodobali sobie Elfowie to: biel, złoto, srebro, zieleń, brąz, błękit i szarości.”*5

Źródła:
JRR Tolkien, Silmarillion, wyd Amber 2002, tłum. Maria Skibniewska
“Aiglos” nr 2/2004, „Quendi, czyli małe kompendium o elfach” Anna „Nifrodel” Adamczyk
#1- Silmarillion, s. 44
#2-Silmarillion. s. 55
*1-„Aiglos” s,40 ; „Quendi, czyli...”
*2-„Aiglos” s.40 ; „Quendi, czyli...”
*3-„Aiglos” s,40-41 ; „Quendi, czyli...”
*4- Aiglos” s,41 ; „Quendi, czyli...”

Na tym kończę pierwszy artykuł traktujący o Elfach. Przestawiłem w nim zewnętrzne ich cechy, ich szczepy, pochodzenie i ubiór. W następnym artykule napiszę o imionach, prawach, zwyczajach i kulturze Quendich.

Lubię to

 Lubi to 0 osób
 Kliknij, by dołączyć

 Lubisz to!