W dzisiejszych czasach czytelnik zasypywany jest nowościami wydawniczymi, w których może wybierać ulubionych twórców lub autorów zupełnie nieznanych. Do tych drugich pisarzy należy J. M. McDermott, którego prozę opublikowano w Polsce po raz pierwszy. Wybór wydawcy padł na trylogię
Psia ziemia, której pierwsza część jest przedmiotem niniejszej recenzji.
Dzieci demonów, bo taki tytuł nosi powieść McDermotta, to kolejne dziecko mariażu Prószyńskiego i Nowej Fantastyki — dziecko dość niepozorne objętościowo i oszczędne w słowach. Zacznę jednak od początku.
Mój mąż i ja…
W
Dzieciach demonów trudno jest wyłuskać postać prowadzącą. Dochodzi się do wniosku, że nie ma takiej lub wszystkie są ważne. Historia rozpoczyna się oczami kobiety należącej do Wędrowców Erin Błogosławionej, która nie ma imienia. Ona i jej mąż, również Wędrowiec, oczyszczają ziemię ze skazy — staje się to powodem do snucia historii, o ile można tak nazwać jej „opowieść”.
Dzięki kobiecie poznajemy życie kilku innych bohaterów, między innymi tytułowych dzieci demonów — spadkobierców skażonej przez Elishtę krwi. Postacie są zwyczajne, większość ich problemów to przyziemne próby przeżycia w trudnych warunkach.
Co do samej fabuły, nie można o niej powiedzieć zbyt wiele — tło historii jest bardzo skąpe. Scenerią powieści jest miasto — nic konkretnego czy charakterystycznego; nie ma nazwy, barwnego opisu czy skrupulatnej charakterystyki miejsca. Zdarzenia mogą dziać się wszędzie i nigdzie. Sama fabuła składa się z poszczególnych scen, niekoniecznie następujących po sobie chronologicznie, ale nie umniejsza to uroku historii. Wręcz odwrotnie — dodaje jej smaku i barwności.
To półdemony, przeklęta krew. Wszystko, czego dotkną, zostaje skażone.
Dzieci demonów to niepozorna książeczka: trochę ponad dwieście pięćdziesiąt stron, prosty język bez barwnych uniesień, jednak z lekką nutą poetyzmu i melancholii. Początek, przez swoją inność, wydał mi się dziwny. Ale jak to mówią: im dalej w las, tym więcej drzew… — zdecydowanie im bardziej zagłębiałam się w historię, tym bardziej chciałam ją poznawać.
Po prawdzie w tekście McDermotta nie ma nic zaskakującego, nie ma dreszczu emocji, nie ma silnych przeżyć i zadziwiających zdarzeń. Na kartach powieści przelewa się dziwny spokój, trochę jak powolnie umierająca roślina. Opisy bywają suche i precyzyjne, przez co nie potrafię się zgodzić z mianem „pełnokrwistego fantasy”, które przykleił wydawca
Dzieciom demonów. A jednak pewna „umieralność” wyczuwalna w tekście sprawia, że etykietka „mrocznego” pasuje do niego idealnie. Autorowi, jak i tłumaczowi, udało się uchwycić klimat jałowej pustyni, który dopełnia proste zdania i skąpe opisy.
Gdzie zaczyna się miasto? Gdzie się kończy?
Jako pierwsza część trylogii,
Dzieci demonów rozpoczynają gonitwę Wędrowców Erin i Bezimiennych Elishty. Nie da się jednak przewidzieć, jaki kierunek obierze kolejny tom. W zasadzie powieść McDermotta mogłaby istnieć samodzielnie, jako tekst z niedomkniętym zakończeniem i miejscem pozostawionym na rozmyślania czytelnika.
Z racji swojej objętości, jest to książka na jeden, może dwa wieczory. Pozycja zdecydowanie godna uwagi, ze względu na swój odmienny, egzystencjalny charakter.
Dzieci demonów
Autor: J. M. McDermott
Cykl: Psia ziemia
Tytuł oryginalny: Never knew Another
Przekład: Kamil Lesiew
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2012
Wydanie: I
Liczba stron: 272
Format: 125 x 195
Oprawa: miękka
ISBN: 978-83-7839-027-5
Książkę do recenzji dostarczyło Wydawnictwo Prószyński
Zapraszamy także do lektury fragmentów powieści. 
Któreś z pól jest puste!
madda99 zarejestrował się! Witamy!
_bosy skomentował 
Blood 2: The Chosen - recenzja