Posmutniałem. Gandalf uważał, że Śródziemie może ocaleć dzięki jakimś kruchym i wątłym wyimaginowanym rzeczom. Ludzie? To wiecznie słabe plemię, które już nie raz odwróciło się od Światła Valarów i które już wiele razy zawiodło. Krasnoludowie? Oni od stulecie siedzą już odosobnieni w podziemiach i nie interesują się sprawami innych ras. Może Hobbici!? Małe, żałosne plemię bez żadnej godności i krzty honoru?! Nie mogę zrozumieć, czemu Gandalf tak za nimi przepada. Oni są słabi. Bardzo słabi. Słabsi od ludzi.

Więc cóż nam pozostaje...

Poszedłem do swej komnaty, nalałem sobie wina do kielicha i usiadłem na krześle. Spojrzałem na swe ręce spoczywające na oparciach, potem rozejrzałem się po pomieszczeniu. Nie można dopuścić, by Zło zbezcześciło to miejsce, by skalało tę uświęcaną od tysięcy lat siedzibę Quendich. Zło nigdy nie miało przystępu do tego miejsca. I nigdy nie będzie mieć. Póki żyję ja, Elrond Półelf z rodu pięknej Luthien, póty stopa nieprzyjaciela nie postanie na ziemi Rivendell!

Ale czy dużo czasu mi zostało? Muszę przecież podążyć za swym ludem na Zachód i opuścić te ziemie. Nastąpił zmierzch ludu Quendich w Śródziemiu. Dokonaliśmy tu już wszystkiego, co do nas należało. Musimy zostawić to innym rasom. Jedyne, co mogę zrobić, to pomóc im dobrą radą lub dać oręż. Nie mogę poświęcać mego ludu. Już i tak nie ma go dużo na świecie. Jedynymi naszymi ośrodkami są Rivendell, Lothlorien i północny skraj Mrocznej Puszczy. Może moi Bracia stamtąd przybędą z odsieczą? Nie, nie mogę na to liczyć, oni mają własne problemy. W każdym razie ja musze zostawić swe oddziały tutaj. Pomijając to, że nie chcę się mieszać w Ludzkie sprawy, muszę się zabezpieczyć przed napaściami orków z Gór Mglistych.

Jedyne, co mogę zrobić, to poprosić jego. Długo już błąkał się po bezdrożach i pustkowiach, hartował się trudnymi wędrówkami i walką z nieprzyjacielem. Czas by wyszedł i ogłosił swój powrót. Skłonią przed nim głowy i oddadzą mu jego własność, która była przepisana jemu setki lat przed narodzinami. Poprowadzi ich do zwycięstwa. Zjednoczy wszystkie podzielone ludzkie królestwa, stanie na ich czele i przywróci im chwałę. Dam mu miecz. Miecz, który dawno temu został złamany teraz znowu zabłyśnie w rękach swego dziedzica. Przekuję go. Niech błyska w jego rękach, gromiąc zastępy wroga!

Wyznaczę mu towarzyszy, by mógł zniszczyć Pierścień w czeluściach Orodruiny.. Nie będę ich zmuszał do uczestnictwa w tak niebezpiecznej wyprawie. Poproszę każdą z ras, by wybrała spośród siebie przedstawiciela który godnie ukaże ich nację. Wszystkie rasy które kiedykolwiek miały w sobie cząstkę Dobra, niech zjednoczą swoje siły, by teraz, w chwili trwogi, wyrzucić Zło ze świata. Niech każdy przedstawiciel godnie reprezentuje swoją rasę, ukazując ją taką, jaką byłą u zarania dziejów. Krasnoludowie- dla ich siły i odwagi. Elfowie- dla celnego oka i bystrości umysłu. Ludzie- dla ich szlachetności i roztropności. Niziołki- dla ich sprytu i wytrwałości. A na ich czele postawię Gandalfa- Majara rozporządzającego mocą, która przewyższała potęgę Quendich w latach ich rozkwitu. Niech poprowadzi ich do zwycięstwa!

Uspokojony położyłem się do łóżka. Pomyślałem, że jednak mamy szanse na pokonanie Grozy wypełzającej z Królestwa Cieni. Odprężyłem się. Pamiętam tylko wizję, którą miałem przed zaśnięciem- pająkowate stworzenie spadające w płomienną czeluść...

Lubię to

 Lubi to 0 osób
 Kliknij, by dołączyć

 Lubisz to!