„Świat Dysku” jest bardzo popularnym cyklem, zarówno w Wielkiej Brytanii jak i poza jej granicami. Po czterech latach od premiery w języku angielskim, polskim fanom Terry’ego Pratchetta oddano w ręce kolejną jego część – „Piekło Pocztowe”.
Nie ukrywam, że jest to mój pierwszy kontakt ze „Światem Dysku”. Jednak mimo to, miałem dość wygórowane oczekiwania, głównie ze względu na renomę, jaką zdążyła wyrobić sobie ta marka. Choć początki były trudne, gdyż jako laik nie rozumiałem wszystkiego o czym czytałem, to książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie. Nawet bardzo.
„Piekło pocztowe” przenosi nas do Ankh-Morpork, gdzie pomysłowy oszust Moist von Lipwig zostaje postawiony pod przysłowiową ścianą przez lokalnego Patrycjusza. Ma do wyboru przywrócić do życia miejscowy Urząd Pocztowy lub zginąć. Nie będę zdradzał jak znalazł się w tej sytuacji, ani tego jak sobie z nią poradził, gdyż liczne zwroty akcji dostarczają mnóstwo przyjemności i są wielkim atutem powieści.
Terry Pratchett wprowadził w tej części cyklu pewną innowację, tak przynajmniej wywnioskowałem po przeprowadzeniu krótkiego wywiadu na temat jego twórczości. Otóż w „Piekle Pocztowym” mamy do czynienia z podziałem na rozdziały. Umiejętnie stopniują one napięcie i dzielą akcję.
Wracając jednak do samej powieści, trzeba zaznaczyć, że jest napisana nie tylko z myślą o zaprawionych w bojach czytelnikach, ale także o nowicjuszach, którzy niewiele wiedzą o Świecie Dysku. Autor co prawda nie wyjaśnia nam wprost większości konkretnych aspektów stworzonego przez siebie uniwersum, ale opisuje je tak sugestywnie, że czytając wchłania się również nowe wiadomości i zaczyna rozumieć na jakich zasadach opiera się i działa Discworld. W ten sposób uniknięto sytuacji, w której czytelnik przerywa lekturę na zastanawianie się o czym przyszło mu czytać.
Możecie dojść do wniosku, że o większości tytułów, które zalegają na księgarnianych półkach zwykło się mówić, iż czyta się je przyjemnie. Jednak nie przez każdą można przebrnąć w tak błyskawicznym tempie. Nie jest to kwestia długości powieści, lecz języka, jakim ją napisano. Jest on prosty, aczkolwiek nie prostacki. Pasuje idealnie do lekkostrawnych żartów serwowanych nam przez Pratchetta. Przy lekturze czas zaczyna płynąć błyskawicznie, starając się dotrzymać tempa wartkiej akcji.
Jak już wspominałem, nie brakuje niespodzianek w fabule. Niektóre z nich są tylko zaskakujące, inne spadają na nas niczym grom z jasnego nieba. Za każdym razem ma się ochotę doczytać ten jeden, kolejny rozdział, żeby wiedzieć, co tym razem wymyślił pan von Lipwig. Wtedy wydarza się znów coś niespodziewanego, a z jednego rozdziału do przeczytania przed snem robią się dwa, trzy i tak aż do rana.
Dużym plusem „Piekła Pocztowego” jest to, że ukazany w nim fantastyczny świat nie jest banalny. Autor łączy w nim zabawne postacie, wnoszące zawsze coś unikalnego od siebie, w umiejętny sposób urozmaicając lekturę z rzeczami, które zadziwiają czytelnika - mówiącymi listami, cudami z uniwersytetu magów oraz przede wszystkim barwnym Ankh-Morpork.
Dialogi i opisy są ciekawe, zabawne oraz pełne gier słownych. Nie są to głupawe dowcipy, które doprowadzają masy w kinach do wybuchów śmiechu, lecz ich bardziej subtelne odmiany. W tym przejawia się właśnie cały kunszt Pratchetta.
Atmosfera zmienia się dopiero pod koniec, gdzie Moist porzuca brawurę i dochodzi w nim do przemiany z cwanego na bardziej wyrafinowanego i w pewien sposób „uczciwego” oszusta. Odniosłem wrażenie, że właśnie w tym momencie tempo akcji wyraźnie przysiada i czułem się rozczarowany, bo oczekiwałem, że zostanie utrzymane przez całą powieść. Jest to jednak cisza przed burzą, którą serwuje nam zakończenie. Po jego przeczytaniu dostrzegłem, że ten moment przemiany jest czymś wyjątkowym, bo będąc elementem charakterystycznym dla znacznie trudniejszych lektur, sprawia, że dzieło Pratchetta staje się czymś więcej niż tylko zabawną książką. Ukazuje głębię w jego dziele, a tego nie spotykamy dziś często.
Jeśli chodzi o jakość polskiego wydania, nie mam zastrzeżeń. Tłumaczenie jest w pełni profesjonalne i choć z pewnością niektóre gry słowne po przełożeniu z angielskiego na polski tracą swój sens, to sposób, w jaki zredagowano „Piekło Pocztowe” umiejętnie to ukrywa. Okładka została przeniesiona z oryginalnego wydania (co bardzo mi się podoba) a korekta spisała się na medal, bo nie uświadczymy literówek czy błędów językowych.
Na koniec mogę jedynie polecić tę pozycję wszystkich osobom, które zechcą sięgnąć po coś lekkiego, ale zarazem nie będącego kiczem. Czytelnicy znajdą tu wszystko, z czego słynie autor. Nie jest to książka napisana z rozmachem „Diuny” czy „Władcy Pierścieni”, dlatego też nie otrzyma najwyższej oceny, ale na usprawiedliwienie można dodać, że przecież nie taki był cel Pratchetta. Szkoda również, że ani ostatni rozdział ani epilog nie zdradza nam losów wszystkich postaci. Może dane będzie nam poznać je w kontynuacji, o ile taka będzie miała miejsce. Na razie trzeba się ich domyślać.
Podsumowując, książka ta usatysfakcjonuje zarówno fanów jak i laików. Ci pierwsi otrzymają to, co kochają, a ci drudzy coś, co zachęci ich do wgłębienia się we wspaniały Świat Dysku. Ja mam dokładnie taki zamiar.
Ocena : 8/10
ISBN: 978-83-7469-849-8
Tytuł oryginału: Going Postal
Data wydania: 09.09.2008
Format: 142mm x 202mm
Liczba stron: 360
Oprawa: miękka
Tłumaczenie: Piotr W. Cholewa
Strona wydawnictwa: tutaj
Książkę do recenzji dostarczyło Wydawnictwo Prószyński
Któreś z pól jest puste!
;)
madda99 zarejestrował się! Witamy!
_bosy skomentował 
Blood 2: The Chosen - recenzja