Gwiazda Głuchowskiego i stworzonego przezeń postapokaliptycznego moskiewskiego metra rozbłysnęła praktycznie z dnia na dzień, podbijając listy bestsellerów w księgarniach nie tylko w „słowiańskiej” części Starego Kontynentu. Dzięki Artemowi polubiłem nawet poranne korki, bo dawały więcej czasu na lekturę. Dmitri zderzył się jednak z murem krytyki, gdy marne Metro 2034 próbowało nieudolnie wykorzystać popularność poprzednika. Ktoś wyciągnął wnioski i tchnął w serię olbrzymi powiew świeżości. 

Pierwszą nowością w serii jest autor. Choć informacja na okładce sugeruje, że Głuchowski był aktywnie zaangażowany w projekt, większość pracy wykonał niejaki Szymun Wroczek. Aby uniknąć zbyt częstych porównań do ojca uniwersum, akcję przeniesiono na zachód — do nadmorskiego Sankt Petersburga. Nowe otoczenie, bohaterzy i pisarz zdecydowanie przysłużyły się powieści.

Z Wasilieostrowską, wysuniętą stacją metra byłego Leningradu, związane są dwie kluczowe części fabuły. Iwan Mierkułow, pierwszy z elementów i zarazem główny bohater Pitera, to szef tamtejszych diggerów. Kiedy go poznajemy, planuje ślub i kieruje zgraną oraz wierną grupą weteranów. Problemy pojawiają się, gdy ze stacji znika drugi kluczowy element — generator prądu. Jego brak jest równoznaczny z wyrokiem powolnej, głodowej śmierci dla mieszkańców Wasilieostrowskiej. Diggerzy zostają zmuszeni do wyruszenia na jego poszukiwanie.

Zaginiony agregat już na samym początku staje się zarzewiem konfliktu zbrojnego pomiędzy sąsiednimi stacjami, wywołanego przez chciwość i żądzę władzy podziemnej „starszyzny”. Sieć intryg i zdrad ostatecznie wymusi na Iwanie, i grupie jego przypadkowych towarzyszy, desperacką ucieczkę przed zdrajcami i tajemniczym mutantem. Miejsca, które przyjdzie odwiedzić Iwanowi są najmocniejszą stroną Pitera. Biorąc pod uwagę fakt, że akcja gry dosyć długo toczy się w pobliżu Wasilieostrowskiej, nie mogę powiedzieć zbyt wiele bez spoilerów. Na rozbudzenie apetytów zaznaczę jedynie, że drużyna diggerów opuści na chwilę Sankt Petersburg. I to nie koniecznie lądem.

Ogólnie rzecz biorąc, powieść trzyma w napięciu. W przeciwieństwie do 2034 potrafi zaskoczyć czymś więcej niż tanim i krwawym zwrotem akcji. Nie bez znaczenia jest tutaj osoba Iwana, który w przeciwieństwie do Huntera ma o co walczyć. Gdy traci kontakt ze swoją partnerką, napędza go mieszanka pierwotnego instynktu przetrwania oraz chęci zemsty. Oddaje to sposób w jaki myśli, mówi, czy też postrzega otaczających go ludzi. Dla porównania, Hunter, bolejąc nad eksterminacją Czarnych, był jałowy, zarażając swoją znieczulicą pozostałych bohaterów 2034. 

Szymun Wroczek bezsprzecznie udźwignął ciężar związany z olbrzymimi oczekiwaniami, dając tym samym ważne przesłanie fanom serii. Głouchowski nie będzie bowiem jedynym źródłem kanonicznych informacji na temat rosyjskiej postapokalipsy. Urlop może zrobi mu dobrze i wróci z kolejną powieścią na wysokim poziomie. W innym wypadku niech ograniczy się do opracowywania wstępnych założeń i rysów fabularnych, bo przy współpracy z utalentowanym pisarzem jest to przepis na udaną książkę. Piter jest na to najlepszym dowodem.

Ocena: 8/10

 Autor: Szymun Wroczek
Tytuł: Piter
Tłumaczenie: Paweł Podmiotko
ISBN: 978-83-61428-46-6
Data premiery: 2011-11-09
Liczba stron: 600

Książkę do recenzji dostarczyło Wydawnictwo Insignis

Lubię to

 Lubi to 0 osób
 Kliknij, by dołączyć

 Lubisz to!